MOJE SZALONE WAKACJE – PODRÓŻ W NIEZNANE

            Jestem w siódmym niebie. Po roku ciężkiej pracy w wielkiej korporacji wyjeżdżam w końcu na urlop. Monika wręcza mi w pośpiechu bilet i pomaga wgramolić się do pociągu.

–        A czemu Ty nie jedziesz? -  pytam z troską w głosie.

–        Wiesz – odpowiada Monika – bardzo bym chciała, ale sprawy w firmie potoczyły się w nieoczekiwany sposób i mamy wstrzymane urlopy.

–        Szkoda, nasza paczka bez Ciebie nie będzie w komplecie. A dokąd ja właściwie jadę?

–        Zobaczysz – odpowiada z uśmiechem Monika. Będziesz miała niespodziankę. Oni już tam czekają na Ciebie...

Uściski i całusy trwają bardzo krótko, bo pociąg za minutę odjeżdża. Zapadam się w wygodny fotel. Odruchowo chcę sięgnąć po notebook, ale przypominam sobie, że celowo go nie wzięłam.

            To był bardzo trudny rok. Zaraz po studiach dostałam pracę w wymarzonej firmie i cały czas, czyli od dwóch lat, musiałam się wykazywać i walczyć o premie. To moje pierwsze wakacje od początku  kariery w wielkim mieście.

            W kopercie, dołączonej do biletu dostaję wytyczne od Moniki, gdzie mam wysiąść. Treść biletu i całej reszty jest mi nieznana. Wielkie zmęczenie - nawet nie wiem, kiedy zasnęłam. Budzi mnie konduktor i każe wysiadać za trzy minuty.

Stacja w środku pola. Wokół tylko łąki, lasy i... góry. „Chyba nie tutaj miałam się dostać. Może pomyliłyśmy pociągi? Co ja mam ze sobą robić?”- myślę. Stoję jak ostatnia ofiara losu. Jestem tu całkiem sama. Moi przyjaciele chyba zapomnieli, o której przyjechał pociąg. Liczyłam na serdeczne powitanie, a tu klapa.

W moją stronę zbliża się jakaś kobieta na wyjątkowym środku transportu. Powóz z koniem wygląda imponująco. Kobieta w moim wieku, ma długie blond włosy i piękną figurę. Zeskakuje dziarsko ze swojego miejsca przy lejcach i zaczyna się ze mną bardzo miło witać.

–        Malwina! - krzyczy. Ile to lat? Nie wiedziałam, gdzie jesteś, szukałam Cię bardzo długo!

–        Ale ja... ja – zatkało mnie na chwilę. Ja pani nie znam... A może... zaraz, zaraz – w mojej głowie powoli otwierały się różne szuflady – To Ty Lena?

–        No oczywiście, że ja, a kto inny? Ale Ty, Malwinko, przecież nic nie wiedziałaś. Monika pomogła mi to wszystko zorganizować.

Moje uczucia przybierają wygląd wielkiej ognistej kuli. Jest mi głupio. Wstyd i żal miesza się z wściekłością na siebie samą.

„Jak mogłam zapomnieć o ukochanej przyjaciółce? Każde wakacje spędzałam u niej. Byłyśmy nierozłączne.”

            Zamroczenie umysłu Malwiny z wielkiego świata jest bardzo duże. Zupełnie zapomniałam o Lenie. Szkoła z internatem na drugim końcu Polski, zagraniczne stypendium na studiach, były chłopak, któremu poświęciłam połowę życia. Te wszystkie okoliczności sprawiły, że Lena stała się cudownym wspomnieniem dzieciństwa. „To tyle albo aż tyle z mojego życia? Dobre wspomnienia mam tylko sprzed lat?”

            Pakujemy się z moim bagażem na ten piękny powóz i ruszamy z kopyta w stronę domu Leny. Po kilku latach od skończenia liceum stwierdziła, że wieś jest jej bardzo bliska, ale Ona szuka czegoś więcej. Postanowiła zrobić studia i otworzyć gospodarstwo agroturystyczne ze stadniną koni, którą odziedziczyła po ukochanej cioci.

            Uwielbiam to miejsce od pierwszego wejrzenia. Piękny, stary, drewniany dom z kamienną podmurówką, konie – miłość mojego życia i niezliczone połacie pastwisk. Pejzaże, które roztaczają się z balkonu mojego pokoju powalają swoim urokiem.

            Spędziłyśmy najwspanialsze wakacje mojego życia. Kariera w wielkim mieście odeszła na dalszy plan. Telefony z firmy urywały się, kiedy skończył się mój urlop. Nie odebrałam ani jednego. Postanowiłam zrobić coś szalonego - zostać na zawsze u Leny i pomagać jej w prowadzeniu gospodarstwa. Uświadomiłam sobie, że było to od zawsze marzenie mojego życia, tylko bardzo głęboko skrywane, zagłuszane gonitwą za nowymi rzeczami.

            Teraz jestem bardzo szczęśliwa, znalazłam w końcu swoje miejsce na ziemi, a wszystko za sprawą szalonych wakacji z niespodzianką.